in het grootboek van dit hotel
is het vertrek
meer dan de aankomst.
buiten slaat oktober
met natte diamanten
de restanten uit het brein.
door de vlakten, in dit land gelegd
snijden oneindige rivieren
nog altijd naar Duits bier meurend.
de meeuwen in hardhouten hemels
staan als ruw bespuugde hoeken
van duizelend blauwe pagina's.
de ochtend sluipt binnen
met de stiptheid van de lijkschouwer
legt zijn oor aan een rib van de radiotor:
ver onder het vriespunt
het hiernamaals moet toch ergens beginnen
en hier groeien blonde krullen van engelen.
de goddelijk witte huid
laat tergend langzaam los
de luie lakens spoelen
wanhopig naar de wasserij
in de koude krochten
van dit tochtige hotel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten