soms kapt een bos zichzelf
en het wacht tot de bliksem
het inferno start
dat vanaf de maan te zien is
vanuit de rivier niet te blussen is
vanuit de kilte nog wat warmte biedt
tot er niets dan as is
waar barre voeten blaren
warme handen kil lijken
waar oude ogen
slechts twinkelen van mededogen
want zij zien dit veld van wat was
als nieuwe grond vol vruchtbaar fruit
vol kleurvolle bloemen
vol nieuwe bomen voor klimgrage kinderen
er is geen fenix
geen nieuwjaarsgod
geen oude heelmeester
er is slechts hoop
dat schijnt op de eerste scheut
van de woudreus in wording
kom, laten we vast wat
dwalen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten