er is iets, wat nu niet meer bij mij is
in de krakende kamers van dit huis
waarin alles ooit een uitzicht leek
de luiken sluiten niet alle zon buiten
er schijnt nog een klein streepje licht
op het valse en donker gezicht
van de trap die nog altijd omhoog staart
naar stilstaande meeuwen in hardhouten hemels
waarin het schreeuwen verstomd is, het missen vermomd is
jij wilde zo graag nog een keer sneeuwen
op dit lekkende dak, met zachte dekens gedicht
tegen stugge en trage winterdagen
sneeuw maar, in onze eigen rivier
die nu dwars door de vlakten snijdt
van dit land waarop ik woon
waarin iets is, wat nu niet meer
bij mij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten