dan toch ineens schreeuwt ze
op de minst onzichtbare plaats
naast het stenen bed.
de draaiende wind neemt af
en toe, gelang de dagen
de nachten, het jaar.
van ver kan ik haar horen
de tegenwind verdraait
woorden tot verleden tijd.
ik wil schreeuwen, laat me
ongewis, maar gehoord
in dichte vette klei.
stierf ik hier, ik zou niet huilen
liet ik alles los
wortelde ik mij in aarde.
nu slaap ik, onder luid protest
onder dit stenen kleed
in deze steenkoude nacht,
de dagen, het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten