Onder de Hemel
Heer Berkensmit te Lexmonde bleef dood op de stoep liggen toen iedereen opstond. Dat was opmerkelijk, want normaliter was hij niet zo tegendraads, en zeker niet in menigten. Dat hij vandaag, op een dinsdag nota bene, besloot om aan de manifestatie deel te nemen was evenwel opmerkelijk. De buurvrouw, mevrouw Kropsprui, merkte het nog glashelder op: “Goh, mijnheer Berkensmit, wat opmerkelijk, dat u op een dinsdag nota bene aan een manifestatie mee gaat doen,” had ze in het voorbijgaan, op weg naar de paardenslager, nog gezegd. Ze sprak met een lispel, waar de heer Berkensmit in donkere avonden wel eens ietwat opgewonden van werd, waarna hij zichzelf met een blik opgewarmde witte bonen in tomatensaus voor de televisie zette en zich dan tijdens het acht uur uur journaal, terwijl hij wachtte tot de bonen voldoende afgekoeld waren, zonder gene, aftrok.
Het lichaam van de heer Berkensmit werd nat toen de hemel openbrak. Dat was, zo concludeerden de deskundigen later aan tafel bij de heer Wittenman en bij NOVA, de reden waardoor de hele “happening” –zoals Kruiskomp, een socioloog en massacommunicatiedeskundige, verwoordde – niet uitmondde in een veldslag met de Mobiele Eenheid.
“Tja,” sprak een jeugdige deelnemer, gestoken in strakke spijkerbroek met zichtbaar ondergoed er aan de bovenkant uitstekend, henna-rood haar, een spijkerjack en met een fles Grolsch aan haar middelvinger bungelend, “nat worden, dat kan thuis ook. Het ging om dat we een statement maakten. En dat hebben we. Dat hebben we!!” De dame ging steeds harder spreken, maar de verslaggever ter plaatste wendde zich weer naar de camera en richtte zijn woorden weer tot Hilversum.
“Na alle waarschijnlijkheid is er ook een dode gevallen, is dat al bevestigd?” vroeg Hanneke Tromeraar aan de verslaggever ter plaatse.
Het bericht over het overlijden van de heer Berkensmit kwam hard aan bij de nabestaande. Een jonge vrouw van amper eenentwintig, strakke jeans met scheuren en een kort blauw fluwelen rokje.
Dezelfde avond nog nam ze een taxi naar de Onder de Hemelstraat 23 en betaalde de chauffeur met kleingeld, her en der vandaan geplukt. Een orale afhandeling van de bewezen dienst sloeg de chauffeur professioneel maar aarzelend af. In het huis van haar vader at ze het laatste blik witte bonen in tomatensaus koud leeg.
“Meid, een prachtige crematie,” merkte mevrouw Kropsprui in het voorbijgaan richting de koffietafel, op.
Londy haatte haar. Ze wist niet waarom, maar ze haatte haar al sinds haar vader in de Onder de Hemelstraat ging wonen. Ze trok haar kousen recht en zette voet richting damestoilet om haar eyeliner te fatsoeneren. Groop zou straks ook nog even langskomen. En in een uitvaartcentrum, nee, dat hadden ze nog nooit gedaan. Tegen de zenuwen dronk Londy, geheel tegen haar gewoonte in, koffie.
De verbouwing bleek erg mee te vallen, het was na ruim acht maanden gereed. Groop en Londy hadden alle niet dragende muren weggehaald, waardoor er en enorme ruimte ontstond. Midden in die ruimte plaatsten ze een hemelbed van ongekende afmetingen. Aan een van de spijlen hing nog een paar handboeien. Het kind noemde ze “Oefta” naar het Johannes Oeftaplein, het plein waar haar vader ruim negen maanden geleden tijdens een manifestatie tegen atoomwapens in elkaar gezakt aan een hartaanval bezweken was.
Buurvrouw Kropsprui overleed enige dagen later overigens, na alle waarschijnlijkheid door een verkeerde combinatie van XTC en kruidenthee. Groop en Londy werden zielsgelukkig met hun enorme pand, Onder de Hemelstraat 21 en 23.
Oefta bleek op latere leeftijd toch nog veganistisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten